Καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε.
Όπως οι περισσότεροι με τέκνα και χωρίς σηκώνομαι κι εγώ στις 7 να ετοιμάσω το δικό μου, να πάει να μορφωθεί (λέμε τώρα). Αφού τελειώσουν όλα αυτά και πάει στην ευχή του Θεού, θα πιώ έναν καφέ να ανοίξει λίγο το μάτι και θα διαβάσω σε κάποιες σελίδες τα νέα (είπαμε τηλεόραση γιοκ. Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω).
Ξεκινώντας λοιπόν την εβδομάδα μου, που πιστεύω πως θα'ναι καλύτερη από την προηγούμενη, πέφτω επάνω σε ένα όχι και τόσο ευχάριστο άρθρο ( http://www.to-mati.gr/2012/11/14621# ). Πριν καν το ανοίξω θυμάμαι πως έχω να κοιμηθώ σωστά κανά δυό χρόνια, γιατί ακριβώς κάτω απο το μπαλκόνι μου έχουν κατασκηνώσει μία ντουζίνα αδέσποτα σκυλιά, τα οποία κατά περίργο τρόπο γίνονται πολύ ''ομιλιτκά'' κατά τις πρώτες πρωϊνές ώρες (2-6) και δεν λένε να σταματήσουν αν δεν σε σηκώσουν (την έχουν δει ξυπνητήρι μιας και νομίζουν ότι κοιμάσαι). Μόλις σηκωθείς λοιπόν λες και το μυρίζονται, σταματάνε και νιώθεις πως γελάνε πίσω από την πλάτη σου. Γιατί γλυκά μου; Εγώ σας βάζω μπωλ με νέρο (ΜΕΓΑΛΟ μπωλ τόσα που είστε), σας πετάω μπισκοτάκια του δικού μου σκύλου από το μπαλκόνι (βέβαια τι να σας κάνουν είναι μισή μπουκια, αλλά βλέπετε ο δικός μας είναι μινιόν, αυτά διαθέτουμε), σας αφήνω τα αποφάγια (και όχι μόνο), εσείς γιατί δεν με αφήνετε να κοιμηθώ; Ακόμη περιμένω να μάθετε πως τα Σαββατοκύριακα ΔΕΝ έχουμε σχολείο, οπότε ίσως και να θέλουμε να κοιμηθόυμε μία ώρα παραπανω! Ξεσηκώνετε και τον δικό μου, που αραχτός δίπλα μου, βγάζει περίργους ήχους απο μέσα του, προσπαθώντας να γαυγίσει, κοιτώντας παράλληλα προς εμένα μην του'ρθει κανένας εξάψαλμος βραδιάτικα.
Τώρα θα μου πείς δεν φταίνε αυτά (και θα'χεις δίκιο) μιας και τα κυνοκομία της πόλης έχουν κλείσει και το μόνο που έχει μείνει ανοιχτό, έπειτα απο τηλεφωνική συνομιλία, μας είπε πως σκεφτεται τα βράδια να μας φέρει και άλλα σιγά σιγά (!;!;). Σας στειρώσαμε, σας κάναμε εμβόλια, σας γλυτώσαμε απο ''ανθρώπους'' που σας ρίξαν φόλα, ε τουλαχιστον μετά απο τόση κούραση ας κοιμηθούμε και λίγο!
Βέβαια η παρουσία σας έχει και τα καλά της. Έχει κι ο δικός μου μία παρέα να ''λέει'' τα δικά του από το μπαλκόνι. Έχουν να μπούν κλέφτες στην οικοδομή μας από τότε που μετακομίσατε εδω (που λεφτά για συναγερμούς και σεκιούριτυ με τέτοια κρίση). Ούτε το ντελίβερυ δεν πλησιάζει. Αν δεν κατέβεις να πάρεις το φαγητό σου, δεν τρως. Εδώ εμείς τον πρώτο μήνα βγαίναμε τοίχο-τοίχο να μην μας πετύχετε. Σιγά σιγά όμως, είδαμε ότι δεν είστε κακά. Αντιθέτως, το μόνο που θέλετε, είναι κάπου κάπου ένα μπωλ με νερό, λίγο φαγητό (οποιαδήποτε ποσότητα η ποιότητα) και λίγη αγάπη ή έστω απλή συμπάθεια. Ακόμη και χωρίς τα βασικά, εσείς είστε ευτιχισμένα και κάθε φορά που μας βλέπετε, η ουρά σας πάει να ξεριζωθεί από το κούνημα. Για τέτοια χαρά μιλάμε!
Διαβάζω λοιπόν το άρθρο και απορώ. Δεν μπορώ να καταλάβω απάνθρωπους ''ανθρώπους'' σαν τον παραπάνω ΄΄κύριο΄΄. Τι σε ενόχλησε κακέ μου ''άνθρωπε''; Το ότι γαύγιζε το βράδυ? Ωτοασπίδες. (What? Πως δεν το σκέφτηκα τόσο καιρό:).
Σε δάγκωσε; Το πείραξες. Γέννησε 50 κουτάβια; Στείρωσέ το. Από όποια γωνία και να το δείς, πάλι ΕΣΥ φταίς (κι εγώ και όλοι μας). Γιατί δηλαδή του ρίχνεις φόλα; Θα λυθεί το πρόβλημα; Θα έρθει άλλο. Με τόσα που δίνεις στις φόλες, θα μπορούσες να κάνεις κάτι πιο χρήσιμο. Να τα κρατήσεις ας πούμε για δικηγόρο. Και ελπίζω να σου χρειαστούν (όποτε αποφασίσουν να εφαρμόσουν τους νόμους περί δικαιωμάτων και προστασίας των ζώων).
Ειλικρινά πάντως, θα'θελα να σε πετύχω κάπου, να σε αφήσω νηστικό καμιά εβδομάδα (όπως αυτά), να σου πετάξω ένα ξεροκόμματο ποτισμένο με ότι έριξες εσύ στα ''ενοχλητικά'' σκυλιά που σκότωσες, όχι για να πεθάνεις, όχι ''φίλε'' μου, δεν θα σε απαλλάξω τόσο εύκολα! Θα σε αφήσω εκεί, να σε τρώει σιγά σιγά αβοήθητο και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα, για να νιώσεις πως είναι. Θα σε αφήσω στο έλεος κάποιου καλού ανθρώπου για να σε σώσει. Γιατί υπάρχουν και καλοί άνθρωποι σε αντίθεση με σένα. Είμαι σίγουρη πως δεν θα το ξανακάνεις.
Και ξέρεις κάτι ''φίλε'' μου? Εγώ δεν είμαι κακιά, εσύ είσαι απάνθρωπος ΄΄άνθρωπος΄΄!
Όπως οι περισσότεροι με τέκνα και χωρίς σηκώνομαι κι εγώ στις 7 να ετοιμάσω το δικό μου, να πάει να μορφωθεί (λέμε τώρα). Αφού τελειώσουν όλα αυτά και πάει στην ευχή του Θεού, θα πιώ έναν καφέ να ανοίξει λίγο το μάτι και θα διαβάσω σε κάποιες σελίδες τα νέα (είπαμε τηλεόραση γιοκ. Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω).
Ξεκινώντας λοιπόν την εβδομάδα μου, που πιστεύω πως θα'ναι καλύτερη από την προηγούμενη, πέφτω επάνω σε ένα όχι και τόσο ευχάριστο άρθρο ( http://www.to-mati.gr/2012/11/14621# ). Πριν καν το ανοίξω θυμάμαι πως έχω να κοιμηθώ σωστά κανά δυό χρόνια, γιατί ακριβώς κάτω απο το μπαλκόνι μου έχουν κατασκηνώσει μία ντουζίνα αδέσποτα σκυλιά, τα οποία κατά περίργο τρόπο γίνονται πολύ ''ομιλιτκά'' κατά τις πρώτες πρωϊνές ώρες (2-6) και δεν λένε να σταματήσουν αν δεν σε σηκώσουν (την έχουν δει ξυπνητήρι μιας και νομίζουν ότι κοιμάσαι). Μόλις σηκωθείς λοιπόν λες και το μυρίζονται, σταματάνε και νιώθεις πως γελάνε πίσω από την πλάτη σου. Γιατί γλυκά μου; Εγώ σας βάζω μπωλ με νέρο (ΜΕΓΑΛΟ μπωλ τόσα που είστε), σας πετάω μπισκοτάκια του δικού μου σκύλου από το μπαλκόνι (βέβαια τι να σας κάνουν είναι μισή μπουκια, αλλά βλέπετε ο δικός μας είναι μινιόν, αυτά διαθέτουμε), σας αφήνω τα αποφάγια (και όχι μόνο), εσείς γιατί δεν με αφήνετε να κοιμηθώ; Ακόμη περιμένω να μάθετε πως τα Σαββατοκύριακα ΔΕΝ έχουμε σχολείο, οπότε ίσως και να θέλουμε να κοιμηθόυμε μία ώρα παραπανω! Ξεσηκώνετε και τον δικό μου, που αραχτός δίπλα μου, βγάζει περίργους ήχους απο μέσα του, προσπαθώντας να γαυγίσει, κοιτώντας παράλληλα προς εμένα μην του'ρθει κανένας εξάψαλμος βραδιάτικα.
Τώρα θα μου πείς δεν φταίνε αυτά (και θα'χεις δίκιο) μιας και τα κυνοκομία της πόλης έχουν κλείσει και το μόνο που έχει μείνει ανοιχτό, έπειτα απο τηλεφωνική συνομιλία, μας είπε πως σκεφτεται τα βράδια να μας φέρει και άλλα σιγά σιγά (!;!;). Σας στειρώσαμε, σας κάναμε εμβόλια, σας γλυτώσαμε απο ''ανθρώπους'' που σας ρίξαν φόλα, ε τουλαχιστον μετά απο τόση κούραση ας κοιμηθούμε και λίγο!
Βέβαια η παρουσία σας έχει και τα καλά της. Έχει κι ο δικός μου μία παρέα να ''λέει'' τα δικά του από το μπαλκόνι. Έχουν να μπούν κλέφτες στην οικοδομή μας από τότε που μετακομίσατε εδω (που λεφτά για συναγερμούς και σεκιούριτυ με τέτοια κρίση). Ούτε το ντελίβερυ δεν πλησιάζει. Αν δεν κατέβεις να πάρεις το φαγητό σου, δεν τρως. Εδώ εμείς τον πρώτο μήνα βγαίναμε τοίχο-τοίχο να μην μας πετύχετε. Σιγά σιγά όμως, είδαμε ότι δεν είστε κακά. Αντιθέτως, το μόνο που θέλετε, είναι κάπου κάπου ένα μπωλ με νερό, λίγο φαγητό (οποιαδήποτε ποσότητα η ποιότητα) και λίγη αγάπη ή έστω απλή συμπάθεια. Ακόμη και χωρίς τα βασικά, εσείς είστε ευτιχισμένα και κάθε φορά που μας βλέπετε, η ουρά σας πάει να ξεριζωθεί από το κούνημα. Για τέτοια χαρά μιλάμε!
Διαβάζω λοιπόν το άρθρο και απορώ. Δεν μπορώ να καταλάβω απάνθρωπους ''ανθρώπους'' σαν τον παραπάνω ΄΄κύριο΄΄. Τι σε ενόχλησε κακέ μου ''άνθρωπε''; Το ότι γαύγιζε το βράδυ? Ωτοασπίδες. (What? Πως δεν το σκέφτηκα τόσο καιρό:).
Σε δάγκωσε; Το πείραξες. Γέννησε 50 κουτάβια; Στείρωσέ το. Από όποια γωνία και να το δείς, πάλι ΕΣΥ φταίς (κι εγώ και όλοι μας). Γιατί δηλαδή του ρίχνεις φόλα; Θα λυθεί το πρόβλημα; Θα έρθει άλλο. Με τόσα που δίνεις στις φόλες, θα μπορούσες να κάνεις κάτι πιο χρήσιμο. Να τα κρατήσεις ας πούμε για δικηγόρο. Και ελπίζω να σου χρειαστούν (όποτε αποφασίσουν να εφαρμόσουν τους νόμους περί δικαιωμάτων και προστασίας των ζώων).
Ειλικρινά πάντως, θα'θελα να σε πετύχω κάπου, να σε αφήσω νηστικό καμιά εβδομάδα (όπως αυτά), να σου πετάξω ένα ξεροκόμματο ποτισμένο με ότι έριξες εσύ στα ''ενοχλητικά'' σκυλιά που σκότωσες, όχι για να πεθάνεις, όχι ''φίλε'' μου, δεν θα σε απαλλάξω τόσο εύκολα! Θα σε αφήσω εκεί, να σε τρώει σιγά σιγά αβοήθητο και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα, για να νιώσεις πως είναι. Θα σε αφήσω στο έλεος κάποιου καλού ανθρώπου για να σε σώσει. Γιατί υπάρχουν και καλοί άνθρωποι σε αντίθεση με σένα. Είμαι σίγουρη πως δεν θα το ξανακάνεις.
Και ξέρεις κάτι ''φίλε'' μου? Εγώ δεν είμαι κακιά, εσύ είσαι απάνθρωπος ΄΄άνθρωπος΄΄!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου