Τριάντα χρόνια πριν, τα περισσότερα παιδιά περνούσαν τον χρόνο τους στο σπίτι ή παίζοντας με τα αδέλφια και τους φίλους τους σε απόσταση όσο μια βόλτα με το ποδήλατο.
Οι περισσότερες μητέρες ήταν νοικοκυρές και τα παιδιά στην προσχολική ηλικία βρίσκονταν στο σπίτι κάτω από τη φροντίδα τους.
Ο πατέρας πήγαινε στη δουλειά με το μοναδικό αυτοκίνητο της οικογένειας και έτσι δεν υπήρχε η δυνατότητα για βόλτες γύρω στην πόλη.
Η ζωή είχε αργότερους ρυθμούς και βασιζόταν στη γειτονιά.
ΜΗΝ ΠΙΕΖΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΓΡΗΓΟΡΑ
Είναι δυσκολότερο να είσαι παιδί σήμερα. Και όχι μόνον αυτό, αλλά για πολλά παιδιά δεν υπάρχει χρόνος για να είναι παιδιά!
Γράφονται σε αθλητικές δραστηριότητες από την ηλικία του παιδικού σταθμού. Το ημερήσιο πρόγραμμά τους είναι τόσο φορτωμένο όσο ενός μάνατζερ πολυεθνικής εταιρείας. Σηκώνονται χαράματα και τελειώνουν γύρω στα μεσάνυχτα. Εκατοντάδες μητέρες έχουν γίνει προσωπικοί ταξιτζήδες των παιδιών τους, προσφέροντας μεταφορά από το μπάσκετ στο φροντιστήριο και από το μπαλέτο της αδελφής στο party του Γιάννη στα φάστ φουντ με παράκαμψη για να αγοράσουν γάλα στο super – market. Συχνά αυτό συμβαίνει όταν η μητέρα γυρίζει από το γραφείο ή στον «ελεύθερο» χρόνο της το Σαββατοκύριακο.
Υπάρχουν ελάχιστες ευκαιρίες για τον γονιό και το παιδί να παίξουν ένα παιχνίδι, να κουβεντιάσουν ή απλά να χαλαρώσουν, μην κάνοντας τίποτα.
Στο τέλος της ημέρας παιδί και γονείς είναι βαριεστημένοι και κουρασμένοι, με το ξημέρωμα να φέρνει την ίδια ρουτίνα.
Όλες οι έρευνες που έχουν γίνει έχουν επιβεβαιώσει ότι τα παιδιά είναι πιο πολυάσχολα από ποτέ.
Φυσικά είναι κοινή λογική ότι τα παιδιά και οι οικογένειες χρειάζονται κάποιες οργανωμένες δομημένες δραστηριότητες για να λειτουργήσουν.
Όταν όμως το ρολόι κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση προκύπτουν προβλήματα και δεν υπάρχει χρόνος για χαλάρωση, ξεκούρδισμα και συνάντηση όλων ως οικογένεια.
Τα παιδιά παραπονούνται όλο και περισσότερο ότι έχουν τόσο πολλές οργανωμένες δραστηριότητες, ιδιαίτερα μαθήματα, δυο-τρεις ξένες γλώσσες, χορός, μουσική, δύο-τρία αθλήματα, διάβασμα.
Το πρόγραμμα και οι μέρες τους γεμίζουν ασφυκτικά και όλα αυτά συνήθως όχι επειδή θέλουν, αλλά επειδή πρέπει. Εκπαιδεύονται νωρίς-νωρίς στην καταστολή του συναισθήματος και την επιβολή των «πρέπει» σαν καλά ρομπότ.
Οι γονείς πιέζουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν γρήγορα. Πρέπει να είναι μικροί supermen «για να διακριθούν και να επιβιώσουν στο μέλλον». Να τους είναι απαραίτητο το κινητό τηλέφωνο από το Δημοτικό.
• Να πρέπει να φοράνε ρούχα «μάρκας» στο σχολείο για να μην νιώθουν κατώτερα.
• Να μην ευχαριστιούνται με τίποτε, γιατί τα έχουν δοκιμάσει όλα.
• Να μην χαίρονται με τίποτα.
Περιμένουμε πολλά απ’ αυτά, τους δίνουμε πολλά πριν να είναι αρκετά ώριμα για να τα χειριστούν.
Ως αποτέλεσμα, γενιές παιδιών μεγαλώνουν κάτω από μεγάλο άγχος, το οποίο δεν καταλαβαίνουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν.
Σ’ αυτά τα παιδιά δεν επιτρέπεται η ευκαιρία να είναι παιδιά και να αναπτυχθούν φυσιολογικά με τον δικό τους ρυθμό, όπως τα παιδιά στο παρελθόν.
Πηγή: Περιοδικό "Παιδί Υγεία & Ανατροφή", εκδ. Ματσανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου