Υπάρχει τελικά Άγιος Βασίλης;

   Εν'όψη των εορτών που πλησιάζουν μου δημιουργήθηκε κι εμένα τη γυναίκα μία εύλογη απορία. Υπάρχει τελικά Άγιος Βασίλης ή όχι; Κάποιοι υποστηρίζουν πως δεν υπάρχουν ιπτάμενοι τάρανδοι. Κάποιοι άλλοι πως οι μη ανακαλυφθέντες οργανισμοί στη Γη ξεπερνούν τους 300.000, οπότε δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τους ιπτάμενους ταράνδους. Κάποιοι υποστηρίζουν πως το έλκυθρο του Άι Βασίλη δεν χωράει τόσα δώρα και κάποιοι άλλοι πως το ανεφοδιάζουν άλλα έλκυθρα κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Κάποιοι υποστηρίζουν πως είναι αδύνατον σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να καταφέρουν να μοιραστούν τόσα δώρα. Κάποιοι άλλοι πως είναι δυνατόν, γιατί μιλάμε για ένα υπεράνθρωπο ον. 

   Τελικά τι από τα δύο συμβαίνει; Υπάρχει ή όχι; Μοιράζει δώρα μόνο στα παιδιά που ήταν καλά όλο το χρόνο; (Υπάρχουν και τέτοια;) Και με τα άλλα τι γίνεται; Κρίμα δεν είναι κι αυτά; Πως προλαβαίνει να πάει σε τόσα σπίτια; (Εδώ δεν προλαβαίνουν οι ταχυδρόμοι να μοιράσουν τους λογαριασμούς και μας τους φέρνουν ληγμένους. Μήπως θα'πρεπε να προσλάβουν τον Άι Βασίλη τώρα που δεν υπάρχουν λεφτά;) Ποιά είναι η διεύθυνση που στέλνονται τα γράμματα των παιδιών; Σε μας γιατί δεν την λέει; Γιατί δεν δέχεται και τα δικά μας; Εμείς οι μεγάλοι δεν έχουμε ψυχή δηλαδή; Γι'αυτά που είναι νηστικά; Τα κακοποιημένα; Μήπως τελικά μας βολεύει να υπάρχει για να ξεχνάμε όλα αυτά;   Μήπως για να μας κάνει να χαρούμε έστω και για λίγες μέρες κάθε χρόνο;
   Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, η μαμά μου έβαζε τον γείτονα να κάνει τον Άι Βασίλη. Φυσικά τότε δεν το ήξερα αυτό. Δεν γινόταν να το κάνει κάποιος από τους δικούς μου, γιατί αν έλλειπαν θα το υποψιαζόμουν. Ο δικός μου Άγιος Βασίλης λοιπόν, χτυπούσε πάντα το κουδούνι, άφηνε το δώρο έξω από την πόρτα κι έφευγε (πάντα πρωτοτυπούσαμε ως οικογένεια). Το μόνο που προλάβαινα να δω, ήταν κάτι κόκκινο να κατεβαίνει τρέχοντας τις σκάλες. Δεν με πείραζε που δεν τον έβλεπα, γιατί ήξερα πως κανείς δεν μπορεί να τον δεί. Ήμουν όμως πολύ χαρούμενη που και φέτος δεν με ξέχασε και ας μην ήμουν και από τα πιο ήσυχα παιδάκια (γιατί ποιός ήταν ήσυχος;)
   Μεγαλώνοντας ρώτησα αρκετές φορές τη μητέρα μου, αν υπάρχει τελικά αυτός ο κύριος με τα κόκκινα ρούχα και την άσπρη γενειάδα. Ποτέ δεν μου απαντούσε ευθέως με ένα ναί ή ένα όχι. Με άφηνε να πιστεύω αυτό που εγώ ήθελα.
   Κάποια στιγμή ήρθε και η δική μου σειρά, να απαντήσω στο δικό μου παιδί για τον κύριο με την άσπρη γενειάδα και τα κόκκινα ρούχα. Του απάντησα με ερώτηση λοιπόν: ''Εσύ τι πιστεύεις; Υπάρχει; Ή όχι;΄΄ και μου απάντησε: ΄΄Εγώ πιστεύω, πως ο δικός μου Άγιος Βασίλης είσαι εσύ!΄΄. Κόλησα, συγκινήθηκα, ταράχτηκα, καταιγισμός ανάμεικτων συναισθημάτων. Προσπαθούσα να καταλάβω, πως ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι, με τόσο μικρό μυαλουδάκι, μπορεί σε δευτερόλεπτα να λυγίσει έναν μεγάλο άνθρωπο.
   Τι είναι τελικά ο Άγιος Βασίλης; Μυθικό πρόσωπο; Υπαρκτό πρόσωπο; Συναίσθημα; Ανάγκη; Μήπως ο δικός μας Άγιος Βασίλης είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε; Μήπως ο καθένας μας έχει μέσα του έναν Άγιο Βασίλη γι'αυτούς που αγαπάει; Μήπως τελικά ο Άγιος Βασίλης μας, είμαστε εμείς;