Η μεταθανάτια ζωή στην Αίγυπτο

Οι Αιγύπτιοι δεν είχαν εμμονή με το θάνατο, αλλά με τη ζωή. Όλες οι νεκρώσιμες τελετές –ταρίχευση, ενταφιασμός και μνημόσυνο- γίνονταν ώστε να εξασφαλιστεί μια νέα ζωή μετά το θάνατο. Αυτό που επιθυμούσαν ήταν να διάγουν ενάρετους βίους στον Παράδεισο, το μέρος όπου κυριαρχούσε ο Οσιρης.

Η διατήρηση του νεκρού 

Οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι για να μπορούν να εξασφαλίσουν αυτή τη νέα ζωή, έπρεπε να φροντίσουν εξίσου όλα τα στοιχεία που συνέθεταν έναν άνθρωπο: το σώμα, το όνομα και τη σκιά του. Το σώμα έπρεπε να διατηρηθεί γιατί εκεί θα επέστρεφε για να τραφεί το κα – η ζωτική δύναμη του σώματος. Αν το σώμα αποσυντίθετο, το κα θα λιμονοκτούσε και έτσι δεν θα μπορούσε να ενωθεί με το μπα, δηλαδή την ψυχή ή την προσωπικότητα, ώστε να σχηματίσουν με το ακ, δηλαδή το τελειοποιημένο πνεύμα που θα μπορούσε να απολαύσει τη ζωή στον Παράδεισο. Η ταρίχευση έδινε τη δυνατότητα στον Οσιρη να αναγνωρίσει το νεκρό, μέσα από μια τελετή που αναπαριστούσε το θάνατο και την ανάσταση του θεού και που έφερνε το δώρο της αιώνιας ζωής. Ο αρχιταριχευτής και επιτηρητής των μυστηρίων αναλάμβανε το ρόλο του θεού-τσακαλιού Ανουβη, του προστάτη των νεκρών. Η διαδικασία της ταρίχευσης διαρκούσε 70 ημέρες. Ξεκινούσε με την τελετή του Ανοίγματος του Στόματος, μια σειρά από 75 ιεροτελεστίες που μετέτρεπαν το κουφάρι σε δοχείο για το κα του νεκρού. Όλα τα μέρη του σώματος που θα χρησίμευαν στη μεταθανάτια ζωή, με πρώτο το στόμα, αγγίζονταν με ειδικά εργαλεία ώστε να ανακτήσουν τη λειτουργία τους.


Οι δύο αλήθειες 

Στη συνέχεια οι νεκροί διαπραγματεύονταν το μονοπάτι το οποίο έπρεπε να διανύσουν για να μεταβούν από τον ένα κόσμο στον άλλο, αποφεύγοντας κινδύνους όπως το θεό με το σκυλίσιο κεφάλι που κατάπινε σκιές και ξερίζωνε καρδιές. Ύστερα ο Ανουβης τους οδηγούσε στην Αίθουσα των Δύο Αληθειών. Εκεί η καρδιά του νεκρού ζυγιζόταν με αντίβαρο το φτερό της Μα΄ατ, δηλαδή της Αλήθειας. Αν η καρδιά, επιβαρυμένη από όνειδος και αμαρτία, ζύγιζε περισσότερο από το φτερό, τότε ο δαίμων Αμμουτ, ο καταβροχθιστής των νεκρών, θα την έτρωγε. Αν το φτερό ζύγιζε περισσότερο από την καρδιά, ο Ωρος οδηγούσε το νεκρό μπροστά στον Οσιρη και τους 42 θεούς που ήταν οι Κριτές του Κάτω Κόσμου.

Η ύστατη κρίση 

Ο Κάτω Κόσμος ήταν μια στενή κοιλάδα που τη διέσχιζε ένα ποτάμι. Χωριζόταν από τον κόσμο των ζωντανών με μια οροσειρά από την οποία ανέτειλε και έδυε ο ήλιος. Στον Κάτω Κόσμο οι αμαρτωλοί τιμωρούνταν με δεύτερο θάνατο χωρίς επιστροφή. Οι κοινοί θνητοί πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στον Οσιρη, ενώ οι ενάρετοι απολάμβαναν μια ευτυχισμένη αιώνια ζωή. Ένα αρχαίο αιγυπτιακό τραγούδι λέει: «Η επίγεια ζωή είναι απλώς ένα προσωρινό όνειρο. Όταν φτάσεις στη γη των νεκρών, τότε αισθάνεσαι ασφαλής».

Σε κανωπικά αγγεία που έφεραν το όνομα του νεκρού φυλάσσονταν τα όργανα του που είχαν αφαιρεθεί κατά την ταρίχευση

Το φτερωτό πλάσμα, το πουλί μπα, αποτελεί σύμβολο της ψυχής που έχει αναχωρήσει και η οποία έπρεπε να ξανασμίγει κάθε βράδυ με το ταριχευμένο σώμα

Ο θεός-τσακάλι Ανούβης, θεός των νεκρών, είχε ανακαλύψει την τέχνη της ταρίχευσης


Πηγή: http://okosmostisgnosis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_2.html