Το σύνδρομο της Στοκχόλμης και παραδείγματα Α' μέρος

Από πού προέρχεται η ονομασία «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»;

Στις 23 Αυγούστου του 1973 δύο οπλισμένοι εγκληματίες εισέβαλλαν σε μία τράπεζα στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Καθώς πυροβολούσαν, ο ένας δραπέτης φυλακών από τους δύο, ο Jan-Erik Olsson, ανακοίνωσε στους τρομοκρατημένους υπαλλήλους της τράπεζας ότι «Το πάρτυ μόλις άρχισε!». Οι δύο ληστές κράτησαν για τις επόμενες 131 ώρες τέσσερις ομήρους, τρεις γυναίκες κι έναν άνδρα. Οι όμηροι, γύρω από τους οποίους είχε τοποθετηθεί δυναμίτης, κρατήθηκαν στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζας, ώσπου εν τέλει διασώθηκαν στις 28 Αυγούστου. Οι αστυνομικοί δοκίμασαν τα πάντα, προκειμένου να ελευθερώσουν τους ομήρους!

Οι αρχές δοκίμασαν να στείλουν ένα σμάρι από μέλισσες μέσα στο χρηματοκιβώτιο, όπου ο Όλσον ήταν κλεισμένος με το συνεργό του και τους ομήρους. Ύστερα από μερικές ημέρες, οι όμηροι άρχισαν να επικρίνουν την αστυνομία για τη σκληρή στάση της και αρνούνταν να απελευθερωθούν. Σε τηλεφωνική συνομιλία της με την Πάλμε, μία από τις ομήρους, επέκρινε τον πρωθυπουργό και είπε ότι δεν φοβόταν καθόλου τον Όλσον. Τελικά, οι αστυνομικοί άνοιξαν μια τρύπα στο χρηματοκιβώτιο και έριξαν μέσα αέρια. Ο Όλσον παραδόθηκε και οι όμηροι ελευθερώθηκαν. Σήμερα, κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν τη ζωή τους με άλλο όνομα, νιώθοντας ασήκωτο το βάρος από το σύνδρομο που γεννήθηκε άθελά τους.

Μετά από την απελευθέρωσή τους, οι όμηροι, παρουσίασαν μία παράξενη συμπεριφορά. Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη μας το γεγονός πως απειλήθηκαν, κακομεταχειρίστηκαν και φοβόντουσαν για τη ζωή τους για πάνω από πέντε ημέρες. Στις συνεντεύξεις που έδωσαν στα μέσα ενημέρωσης, ήταν ξεκάθαρο ότι υποστήριζαν τους εγκληματίες που τους κράτησαν ομήρους και στην πραγματικότητα ότι ένιωθαν φόβο για τους αστυνομικούς που ήρθαν να τους απελευθερώσουν. Οι όμηροι είχαν αρχίσει να αισθάνονται ότι οι δύο ληστές στην πραγματικότητα τους προστάτευαν από την αστυνομία. Αργότερα, μία από τις τρεις γυναίκες αρραβωνιάστηκε τον έναν από τους δύο κακοποιούς και μία άλλη ίδρυσε ένα νόμιμο ταμείο υπεράσπισης με σκοπό να συνδράμει στα έξοδα υπεράσπισης των κακοποιών. Είναι ξεκάθαρο πως οι όμηροι «δέθηκαν» συναισθηματικά με τους δύο ληστές.

Τι είναι το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»;

Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Nils Bejerot, Σουηδό ψυχίατρο που είχε το ρόλο του συμβούλου της αστυνομίας, κατά τη διάρκεια της ομηρίας, ο οποίος αναφέρθηκε στη συμπεριφορά των θυμάτων ενώπιον τηλεθεατών των καναλιών που μετέδιδαν τις εικόνες, χαρακτηρίζοντας το πρωτοφανές φαινόμενο της ταύτισης των θυμάτων με τους απαγωγείς ως "Σύνδρομο της Στοκχόλμης".
Το σύνδρομο περιγράφει το "δεσμό", που αναπτύσσεται μεταξύ απαγωγέα και θύματος. Αφορά τη "συμπάθεια", που δείχνουν να νιώθουν τα θύματα σε μερικές περιπτώσεις απέναντι στους απαγωγείς τους, υπό στρεσογόνο επί μακρόν συνθήκη ομηρίας.

Το συναισθηματικό «δέσιμο» του ομήρου με τον εγκληματία που τον κρατά, είχε αναγνωριστεί πολλά χρόνια πριν τις 23 Αυγούστου του 1973  και είχε εντοπιστεί σε έρευνες πάνω σε άλλους ομήρους, φυλακισμένους ή σε βάναυσες καταστάσεις όπως:

•     Κακοποιημένα παιδιά
•     Γυναίκες που έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού/κακοποίησης
•     Αιχμάλωτοι πολέμου
•     Μέλη θρησκειών
•     Θύματα αιμομιξίας
•     Καταστάσεις εγκληματικής ομηρίας
•     Αιχμάλωτοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
•     Σχέσεις εξουσίας/εκφοβισμού

Σε τελική ανάλυση, το συναισθηματικό δέσιμο με έναν κακοποιό είναι στην πραγματικότητα μία στρατηγική επιβίωσης για τα θύματα κακοποίησης και εκφοβισμού. Η αντίδραση του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης» σε καταστάσεις ομηρίας ή κακοποίησης, είναι πλέον τόσο αναγνωρισμένο στην εποχή μας, ώστε για τους διαπραγματευτές της αστυνομίας δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Σε ορισμένες εγκληματικές καταστάσεις μάλιστα, ενθαρρύνεται καθώς αυξάνει τις ευκαιρίες επιβίωσης των ομήρων. Από την άλλη πλευρά όμως διαβεβαιώνει ότι οι όμηροι που βιώνουν το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» δεν θα είναι ιδιαίτερα συνεργάσιμοι κατά τη διάρκεια της διάσωσης ή κατά την δίωξη των εγκληματιών. Οι τοπικοί αστυνομικοί έχουν από καιρό γνωρίσει το σύνδρομο αυτό σε καταστάσεις όπου γυναίκες που έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού δεν μπορούν να καταγγείλουν το άτομο που τις κακοποίησε. Τουναντίον, καταθέτουν χρηματική εγγύηση για την αποφυλάκιση του συζύγου ή φίλου που τις κακοποίησε. Κάποιες φορές μάλιστα, επιτέθηκαν στους αστυνομικούς που έφτασαν προκειμένου να τις σώσουν από μία βίαιη επίθεση.

Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» (ΣΣ) είναι δυνατό να βρεθεί επίσης σε οικογενειακές, ρομαντικές και διαπροσωπικές σχέσεις. Ο κακοποιός μπορεί να είναι ο σύζυγος ή η σύζυγος, ο φίλος ή η φίλη, ο πατέρας ή η μητέρα, ή οποιονδήποτε άλλο ρόλο ελέγχου ή εξουσίας κατέχει ο κακοποιός.

Είναι σημαντικό να κατανοηθούν τα στοιχεία του Συνδρόμου της Στοκχόλμης καθώς σχετίζονται με σχέσεις ελέγχου και κακοποίησης. Από τη στιγμή που το σύνδρομο γίνει κατανοητό, είναι πιο εύκολο να καταλάβουμε γιατί τα θύματα υποστηρίζουν, αγαπούν, και ακόμη υπερασπίζονται τους κακοποιούς τους.

Κάθε σύνδρομο διαθέτει τα συμπτώματα ή τις συμπεριφορές του και το Σύνδρομο της Στοκχόλμης δεν αποτελεί εξαίρεση. Παρόλο που δεν έχει θεμελιωθεί μία σαφής λίστα λόγω των ποικίλων απόψεων των ερευνητών και των ειδικών, αρκετά από αυτά τα χαρακτηριστικά θα παρουσιασθούν παρακάτω:

•     Θετικά συναισθήματα του θύματος απέναντι στον κακοποιό
•     Αρνητικά συναισθήματα του θύματος απέναντι στην οικογένεια, τους φίλους ή τις αρχές που προσπαθούν να τους σώσουν/υποστηρίξουν ή να κερδίσουν την απελευθέρωσή τους
•     Υποστήριξη των λόγων και της συμπεριφοράς του κακοποιού
•     Θετικά συναισθήματα του κακοποιού απέναντι στο θύμα
•     Συμπεριφορά υποστήριξης από το θύμα και κατά καιρούς παροχή βοήθειας στον κακοποιό
•     Ανικανότητα εμπλοκής σε συμπεριφορές που μπορεί να βοηθήσουν στην απελευθέρωση ή την απομάκρυνσή τους

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης δεν παρουσιάζεται σε κάθε περίπτωση ομηρίας ή κακοποίησης. Σε μία ακόμη ληστεία τράπεζας που υπήρχαν όμηροι, μετά από πολλές ώρες όπου ο κακοποιός τρομοκρατούσε τους πελάτες και τους υπαλλήλους, ένας ελεύθερος σκοπευτής της αστυνομίας πυροβόλησε και τραυμάτισε το ληστή. Όταν έπεσε τραυματισμένος στο πάτωμα, δύο γυναίκες τον σήκωσαν και τον οδήγησαν μέχρι το παράθυρο προκειμένου να δεχθεί έναν ακόμη πυροβολισμό. Όπως μπορείτε να δείτε, η χρονική διάρκεια κατά την οποία κάποιος είναι εκτεθειμένος σε παράγοντες κακοποίησης-ελέγχου παίζει σπουδαίο ρόλο.

Πότε δημιουργείται το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»;

Τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου της Στοκχόλμης, εμφανίζονται κοινώς σε άτομα, που υπέστησαν μία φοβερή πίεση, όπως οι κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά, άνθρωποι που έζησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αιχμάλωτοι πολέμου, κ.α..

Έχει εξακριβωθεί ότι τέσσερις περιπτώσεις ή καταστάσεις βοηθούν ως θεμέλιο στην ανάπτυξη του Συνδρόμου της Στοκχόλμης. Αυτές οι τέσσερις καταστάσεις δύναται να βρεθούν σε σχέσεις ομηρίας και κακοποίησης: 

• Η παρουσία μίας αντιληπτής απειλής για την φυσική ή πνευματική επιβίωση κάποιου και η πίστη ότι ο κακοποιός είναι σε θέση να εκτελέσει την απειλή αυτή  
• Η παρουσία μίας μικρής, αλλά αντιληπτής ευγένειας από τον κακοποιό προς το θύμα  
• Απομόνωση από άλλες προοπτικές που δεν αφορούν τον κακοποιό  
• Η αντιληπτή ανικανότητα απόδρασης από την κατάσταση

Εξετάζοντας κάθε περίπτωση μπορούμε να καταλάβουμε πως το Σύνδρομο της Στοκχόλμης αναπτύσσεται σε ρομαντικές σχέσεις αλλά και σε εγκληματικές καταστάσεις και σε περιπτώσεις ομηρίας.

Τα συμπτώματα του συνδρόμου ενδέχεται να διαρκέσουν χρόνια.
Σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και μετά από μακροχρόνια θεραπεία και ψυχολογική υποστήριξη, δεν υποχωρούν εντελώς ακόμα και σε τεράστιο βάθος χρόνου.

Η συνέχεια στο Β' μέρος: ''Θύματα'' του Συνδρόμου της Στοκχόλμης