Οι 12 χειρότερες γενοκτονίες της ιστορίας

Η λέξη "Γενοκτονία" επινοήθηκε το 1944 για να αναφέρουμε ένα ιδιαίτερα συγκλονιστικό και αποτρόπαιο έγκλημα βίας, που τότε πίστευαν, πως δεν θα επαναληφθεί ξανά.

12. Σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν (1979-1989)

Η στρατιωτική κατάληψη του Αφγανιστάν που έγινε από την Σοβιετική Ένωση προκάλεσε μεγάλη αγανάκτηση στους προοδευτικούς και στους φιλελεύθερους λαούς όλου του κόσμου.Η εισβολή αυτή διήρκησε 9 χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα γεγονότα και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης, όπως η διάλυση της ΕΣΣΔ και οι βλάβες στο Αφγανιστάν και στην υποδομή του μετά την εισβολή. Αυτή η εισβολή είναι ένας σημαντικός λόγος για τη σημερινή κατάσταση του Αφγανιστάν....

11. Κατάτμηση της Ινδίας το 1947

Το διαμέρισμα της βρετανικής Ινδίας το 1947,το οποίο δημιούργησε τα δύο ανεξάρτητα κρατη του Πακιστάν και της Ινδίας, ακολούθησε μία από τις πιο σκληρές και πιο αιματηρές μεταναστεύσεις και θρησκευτικές και εθνοτικές καθάρσεις στην ιστορία και είχε ως αποτέλεσμα την αναγκαστική μεταφορά ενός ποσοστού 14 - 18.000.000 ατόμων μεταξύ των δύο χωρών. Η επακόλουθη θρησκευτική έχθρα και σύγκρουση είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο περίπου δύο εκατομμυρίων Ινδουιστών, Μουσουλμάνων και Σιχ και απαγωγή, βιασμό και τη δολοφονία αμέτρητων γυναικών και παιδιών. Ήταν πράγματι μια από τις πιο απάνθρωπες εκδηλώσεις των θρησκευτικών κοινοτήτων και της μισαλλοδοξίας, με λίγες ομοιότητες στην ιστορία.

10. Βοσνία και Ερζεγοβίνη 1992-1995

Ο πόλεμος στη Βοσνία μπορεί να θεωρηθεί τόσο μια γενοκτονία ενάντια στον μουσουλμανικό πληθυσμό της Βοσνίας και ειδικότερα εναντίον των ανδρών

Μουσουλμάνων. Στις αρχές Απριλίου 1992, οι σερβικές δυνάμεις σάρωσαν μεγάλο μέρος της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, και έκαναν απέλαση των μη Σέρβων και, ιδίως, των Βόσνιων Μουσουλμάνων, σε μια εκστρατεία τρομοκρατίας. Κατά τη διαδικασία αυτή, ο όρος etnicko cišcenje (εθνοκάθαρση) πέρασε από Σερβοκροατικά σε Αγγλικά για να ενσωματώσει τη βιαιότητα της σύγκρουσης στην οποία ο κύριος στόχος ήταν να σβήσουν όλα τα ίχνη ενός πολιτισμού. Ο αριθμός των νεκρών είχε αρχικά εκτιμηθεί το 1994 σε περίπου 200.000 ή και περισσότερο.

9. Η εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ

Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν μια στρατιωτική σύγκρουση Ψυχρού Πολέμου που συνέβη στο Βιετνάμ, το Λάος, την Καμπότζη από την 1η Νοεμβρίου 1955 έως την πτώση της Σαϊγκόν στις 30 Απριλίου 1975. Ο αριθμός των στρατιωτικών και μη στρατιωτικών θανάτων 1955 - 1975 συζητείται. Το 1995, η κυβέρνηση του Βιετνάμ ανέφερε ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις της,

συμπεριλαμβανομένων των ΤΠΕ, υπέστη 1.100.000 νεκρούς και 600.000 τραυματίες κατά τη διάρκεια της σύγκρουση του Ανόι με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Θανάτοι αμάχων τέθηκαν σε δύο εκατομμύρια στο Βορρά και Νότο και η οικονομική αποζημίωση ήταν αναμενόμενη. Το Ανόι απέκρυψε στοιχεία κατά τη διάρκεια του πολέμου για να μην αποθαρρύνει τον πληθυσμό. Οι εκτιμήσεις των μη στρατιωτικών θανάτων που προκαλούνται από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς στην Επιχείρηση Rolling Thunder εκτιμάται από 52.000 σε 182.000. Ο στρατός των ΗΠΑ έχει υπολογίσει ότι μεταξύ 200.000 και 250.000 στρατιώτες στο Νότιο Βιετνάμ έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο. 

8. Ρουάντα 1994

Μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου 1994, κατ' εκτίμηση 800.000 πολίτες της Ρουάντα σκοτώθηκαν σε διάστημα 100 ημερών. Οι περισσότεροι από τους νεκρούς ήταν Τούτσι και οι περισσότεροι από εκείνους που διέπραξαν τη βία ήταν Χούτου. Σε κάποια χωριά της περιοχής, ανάγκασαν τους πολιτοφύλακες του Χούτου να σκοτώσουν τους Τούτσι, τους γείτονές τους, ειδάλλως θα αντιμετώπιζαν ποινή του θανάτου οι ίδιοι αλλα και ολόκληρη η οικογένειά τους.Ανάγκασαν επίσης τους Τούτσι να σκοτώσουν τα μέλη των ίδιων των οικογενειών τους. Οι δολοφονίες έληξαν μετά από τους ένοπλους αντάρτες Τούτσι που εισέβαλλαν από τις γειτονικές χώρες και κατάφεραν να νικήσουν τους τους Χούτου και να σταματήσει η γενοκτονία, τον Ιούλιο του 1994. Πάνω από το ένα δέκατο του πληθυσμού, περίπου 800.000 άτομα, εκτιμάται ότι είχαν σκοτωθεί.

7. Απέλαση των Γερμανών

Η εκδίωξη των Γερμανών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οδήγησε στην αναγκαστική μετανάστευση και την εθνοκάθαρση των Γερμανών υπηκόων και εθνοτικών Γερμανών από τη Γερμανία και των περιοχών που διεκδικούνταν από τη Γερμανία κατά τα τρία πρώτα χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πλειοψηφία των απελάσεων συνέβησαν στην Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία και την Ευρωπαϊκή Ένωση Σοβιετικών. Άλλες εμφανίστηκαν σε περιοχές της βόρειας Γιουγκοσλαβίας, και σε άλλες περιοχές της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Εκτιμήσεις των συνολικών θανάτων των Γερμανών αμάχων κυμαίνονται από 500.000 έως το μέγιστο των 3,2 εκατομμυρίων ανθρώπων. Το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη ήταν μόνο η αρχή των δεινών για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έμειναν άστεγοι από τις μάχες, που κυκλοφόρησαν από την αιχμαλωσία ή εκδιώχθηκαν ως πράξη εκδίκησης.

 

6. Ρωσική Αυτοκρατορία

Μια γενοκτονία εις βάρος του έθνους από την τσαρική Ρωσία του 19ου αιώνα έχει ξεχαστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου ότι ήταν η μεγαλύτερη γενοκτονία του 19ου αιώνα. Περίπου 1 με 1.500.000 Τσερκέζοι έχασαν τη ζωή τους μετά από εντολή του τσάρου και τα περισσότερο μέρος του μουσουλμανικού πληθυσμού απελάθηκε κυρίως στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα την εξορία του άλλων 1.500.000 Τσερκέζων. Αυτό εκμηδένισε ουσιαστικά το 90% του έθνους. Πολλοί περισσότεροι Τσερκέζοι σκοτώθηκαν από τις πολιτικές των βαλκανικών κρατών, κυρίως τη Σερβία και τη Βουλγαρία, η οποία απέκτησε την ανεξαρτησία της την εποχή εκείνη.

5. Καμπότζη

Η γενοκτονία της Καμπότζης 1975-1979, στην οποία περίπου 1,7 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (21% του πληθυσμού της χώρας), ήταν μια από

τις χειρότερες ανθρώπινες τραγωδίες του περασμένου αιώνα. Το καθεστώς των Κόκκινων Χμερ με επικεφαλής τον Πολ Ποτ σε συνδυασμό με την εξτρεμιστική ιδεολογία για εθνική εχθρότητα και μια διαβολική

περιφρόνηση για την ανθρώπινη ζωή, να παράγει καταπίεση, τη δυστυχία, και τη δολοφονία σε μαζική κλίμακα. Οι Ερυθροί Χμερ απαγόρευσαν με διάταγμα την ύπαρξη της εθνικής Κίνας, Βιετνάμ, μουσουλμανική Cham, και 20 άλλες μειονότητες, που αποτελούσαν συνολικά το 15% του πληθυσμού στις

αρχές του κανόνα των Κόκκινων Χμερ. Δεκάδες χιλιάδες Βιετναμέζοι βιάστηκαν, ακρωτηριάστηκαν και δολοφονήθηκαν. Οι περισσότεροι από τους επιζώντες κατέφυγαν στο Βιετνάμ.

4. Σοβιετική Ένωση

  

Οι χασάπηδες της Σοβιετικής Ένωσης σκότωσαν μεταξύ 25 εκατομμύρια και 60 εκατομμύρια αθώους ανθρώπους άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά. Οι πιο

αξιόπιστες εκτιμήσεις δείχνουν έναν πληθυσμό τριών εκατομμυρίων, μεταξύ 300.000 και 500.000 έχασαν τη ζωή τους ή απελάθηκαν το 1919-20. Υπήρχαν τρεις διακριτές περιόδοι που μπορεί να κληθούν γενοκτονίες. Πρώτον η μεγάλη πείνα που προκαλείται από κολεκτιβοποίηση της γεωργίας, στα τέλη

της δεκαετίας του 1920 δεύτερον, οι μεγάλες εκκαθαρίσεις στα μέσα της δεκαετίας του 1930, και, τρίτον, η «απομάκρυνση» των λαών από τις πατρίδες τους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Υπό τη δικτατορία του Ιωσήφ Στάλιν, δεκάδες εκατομμύρια απλών πολιτών εκτελέστηκαν ή φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα εργασίας που στη ουσία ήταν κάτι περισσότερο από στρατόπεδα θανάτου.

3. Το ναζιστικό Ολοκαύτωμα 

Το Ολοκαύτωμα ήταν η συστηματική, γραφειοκρατική και χρηματοδοτούμενη δίωξη και δολοφονία περίπου έξι εκατομμυρίων Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς και τους συνεργάτες του. Κατά τη διάρκεια της εποχής του Ολοκαυτώματος, οι γερμανικές αρχές στοχεύουν άλλες ομάδες, επειδή εκπέμπουν «φυλετικά κατώτερες» τους: Ρομά (Τσιγγάνοι), άτομα με ειδικές ανάγκες, καθώς και μερικούς από τον Σλαβικό λαό, Πολωνοί, Ρώσοι και άλλοι. Άλλες ομάδες διώχθηκαν λόγω των πολιτικών, ιδεολογικών πεποιθήσεων και για λόγους συμπεριφοράς, μεταξύ των οποίων και Κομμουνιστές, Σοσιαλιστές, Μάρτυρες του Ιεχωβά, και ομοφυλόφιλοι. Ξεκίνησε με ένα απλό μποϊκοτάζ των εβραϊκών καταστημάτων και έληξε με τους θαλάμους αερίων στο Άουσβιτς.Ο Αδόλφος Χίτλερ και οι ναζιστικοι οπαδοί του προσπάθησαν να εξοντώσουν ολόκληρο τον Εβραικό πληθυσμό της Ευρώπης. Τα δύο τρίτα του πληθυσμού των εννέα εκατομμυρίων Εβραίων οι οποίοι είχαν διαμείνει στην Ευρώπη πριν από το Ολοκαύτωμα σκοτώθηκαν.

2. Γενοκτονία των Αρμενίων

Ως γενοκτονία των Αρμενίων αναφέρονται τα γεγονότα εξόντωσης Αρμενίων πολιτών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Εντολές για εκκαθαρίσεις Αρμενίων είχαν δοθεί νωρίτερα από το Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ (1894-96) ωστόσο η κύρια ευθύνη για τις πλέον εκτεταμένες σφαγές τους αποδίδεται στο κίνημα των Νεότουρκων (1908-18). Ως έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915, όταν η ηγεσία της Αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν. Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000 ως 800.000, ενώ Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000. Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες. Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη «γενοκτονίας» και ισχυρίζεται ότι πραγματοποιήθηκε ένας βίαιος εκτοπισμός του Αρμενικού πληθυσμού. Μέχρι το 2010, 23 κράτη είχαν αναγνωρίσει επισήμως τα γεγονότα ως γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και η Διεθνής Ένωση Μελετητών για τη Γενοκτονία (International Association of Genocide Scholars). Η Γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και των Ασσυρίων (Νεστοριανών χριστιανών). 

ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

1. Η Γενοκτονία των Ποντίων

Eνα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα, το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα. Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο. Το 1908 ήταν μια χρονιά ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας. Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία. Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες. Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια! Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση». Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των Γερμανών και Σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000. Όσοι γλύτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήρθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα. Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.