Ο Πιανίστας

The Pianist (2002)
Μεταφρασμένος Τίτλος:
Ο Πιανίστας                     
Γνωστό και ως: Le Pianiste
Βιογραφική | 150' | Ακατάλληλο κάτω των 15
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 18 Οκτ 2002
Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 26/5/2003
Διανομή: Προοπτική
Χρώμα: Έγχρωμο
Ήχος: DTS (Digital Theater Sound)
Γλώσσα: Αγγλικά - Γερμανικά - Ρωσικά

Η μουσική ήταν το πάθος του. Η επιβίωση ήταν το αριστούργημα του.

Η διθυραμβική επιστροφή του Roman Polanski που βραβεύθηκε με το Χρυσό Φοίνικα των Κανών, κινείται γύρω από την αληθινή ιστορία ενός Εβραίου που επέζησε του ολοκαυτώματος, κατά τη διάρκεια της επέλασης του Χίτλερ και των ναζιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη. Η ταινία, βασίζεται στο βιβλίο (“Death of a city”) του Εβραίου πιανίστα Βλαντισλάβ Σπίλμαν, το οποίο είναι γνωστό για την χαρακτηριστική αντικειμενικότητα με την οποία εξιστορούνται τα γεγονότα.

Ο Πολάνσκι ακολουθεί την ίδια ακριβώς πορεία και στην ταινία του, κατορθώνοντας να διατηρήσει μια αποστασιοποιημένη οπτική από τις δραματικές καταστάσεις που έζησαν χιλιάδες άνθρωποι εκείνη την περίοδο, δίνοντας ωστόσο στο θεατή πλήρη εικόνα της φρικαλεότητας και του παραλόγου των μαρτυριών στα οποία υπέβαλαν οι Γερμανοί στρατιώτες τα μέλη της Εβραϊκής φυλής.

Βέβαια, αλλιώς είναι τα πράγματα στη θεωρία και αλλιώς στην πράξη. Δυστυχώς, το αποτέλεσμα της σκηνοθετικής οδού που επέλεξε ο Πολάνσκι, αποδεικνύει ότι μάλλον δεν έπραξε και πολύ συνετά. Η αποστασιοποίηση και η αντικειμενικότητα είναι ο καλύτερος και πιο ασφαλής τρόπος να πεις μία ιστορία σωστά. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι η αντικειμενικότητα απαιτεί την έλλειψη του συναισθηματισμού. Και έλλειψη συναισθήματος σε μία δραματική ταινία, μάλλον δεν είναι και πολύ καλό. Όταν ένας ήρωας δεν εκφράζει σκέψεις, απόψεις, συναισθήματα προσωπικά και δικά του, τότε ο θεατής δεν καταφέρνει να νιώσει αυτή τη σύνδεση που θα τον κάνει να συμπονέσει τον ήρωα και να νοιαστεί γι’ αυτόν. Και φυσικά δεν χρειάζεται να λύνεται στο κλάμα κάθε φορά που σκοτώνεται κάποιος δίπλα του (πράγμα που συμβαίνει συχνά-πυκνά), αλλά το ελάχιστο συναίσθημα που θα μπορούσε να εκφραστεί θα ήταν ένα είδος ενοχής για αυτόν τον ανεξήγητο προστατευτικό μανδύα που φαίνεται να τον καλύπτει και τον σώζει συνεχώς, ή ίσως οι τύψεις του ανθρώπου που χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία, γλίτωσε το σίγουρο θάνατο στον οποίο οδηγήθηκε όλη του η οικογένεια.

Το αποτέλεσμα αρχίζει να γίνεται αισθητό περιίπου μετά το πρώτο ένα τέταρτο της ταινίας, αλλά στο πρώτο μισό δεν είναι και τόσο ενοχλητικό, καθώς ο Σπίλμαν (Adrien Brody) περιτριγυρίζεται από πληθώρα φίλων, συγγενών, ή άλλων ομοιοπαθούντων, των οποίων η προσπάθεια να κρατηθούν ζωντανοί σ’ αυτήν την τρέλα, κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Στο δεύτερο μισό της ταινίας όμως, καθώς ο Σπίλμαν δραπετεύει από το γκέτο και μεταφέρεται από κρυψώνα σε κρυψώνα, μονοπωλώντας το φακό, τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα κουραστικά. Όταν παρακολουθείς επί 75 λεπτά τις προσπάθειες ενός ανθρώπου με τον οποίο δεν μπορείς να ταυτιστείς, είναι επόμενο να κουραστείς.

Απο την καθαρά αισθητική πλευρά πάντως η ταινία είναι εξαίρετη. Ο Πολάνσκι έχοντας στο πλάι του τον βραβευμένο με Oscar για τη «Λίστα του Σίντλερ», Allan Starski στο σχεδιασμό παραγωγής, καταφέρνει να δώσει το μέγεθος της καταστροφής της πόλης με τρόπο μαγευτικό, ενώ οι αγωνιώδεις προσπάθειες των Εβραίων να επιβιώσουν μέσα σ’ αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες που τους επέβαλλαν οι Γερμανοί, παρουσιάζονται σε όλη τους τη σκληρότητα, κερδίζοντάς μας για όσο διαρκούν.



Πηγή:  cine.gr